Antonio Carlos Jobim was een van de stralendste, invloedrijkste sterren aan het jazz firmament sinds het winnen van diverse Grammy Awards voor de uitgave van Getz/Gilberto in 1965. Miljoenen mensen over de hele wereld hebben genoten van zijn muziek die ook talloze malen is opgenomen door muzikanten uit allerlei genres. Zijn nummers zijn zo alomtegenwoordig dat het erg moeilijk maakt om een frisse aanpak los te laten op zijn oeuvre. Er is een artiest nodig van het kaliber van Antonio Adolfo om de muziek van Jobim te voorzien van een nieuw gevoel en echt te transformeren in een persoonlijke boodschap. Op Jobim Forever heeft Adolfo negen van Jobim’s iconische nummers uit de jaren ’60 doordrongen van zijn eigen unieke kunstenaarschap.

Pianist, arrangeur, producer en leraar Antonio Adolfo groeide op in een muzikale familie in Rio de Janeiro, hij begon zijn studie op 7-jarige leeftijd, met 17 was hij al professioneel muzikant. Gedurende de jaren ’60 leidde hij zijn eigen 3-D trio dat deelnam aan diverse Bossa Nova en Jazz shows in Brazilië en hij toerde met vocalisten als Leny Andrade, Carlos Lyra, Flora Purim e.a. Hij schreef nummers als Pretty World dat een groot succes kende en werd vertolkt door artiesten als Stevie Wonder, Herb Albert en Dionne Warwick o.a. Een topper dus evenals Jobim en dat maakt dit album tot een uniek muzikaal gebeuren van twee uitzonderlijke muzikale grootheden.

Het moment dat Adolfo in aanraking kwam met de muziek van Jobim vond plaats in 1959 tijdens een weekend, toen hij op de autoradio van zijn moeder “A Felicidade” van Jobim en Vinicius de Moraes hoorde, gecomponeerd voor de film Black Oprpheus. Vanaf dat moment, 12 jaar oud, zocht ik vol passie naar dat geluid, het was liefde op het eerste gezicht, in dit geval dus geluid (hoestekst). Later in zijn leven ontmoette hij Jobim en werden ze vrienden, Jobim’s kinderen en kleinzoon kregen les van Adolfo, zo werd de cirkel heel klein. Voor dit album richtte Adolfo zich vooral op Jobim’s oeuvre uit de jaren ’60 gezien zijn kennismaking met diens muziek in 1956, dat is ook de enige uitzondering.

De muzikanten die hier spelen zijn voornamelijk dezelfde die op zijn meest recente albums spelen. De bezetting staat aan het eind van deze bespreking. Het album begint met het overbekende “The girl from Ipanema”, de grote hit van Astrud Gilberto, opvallend hier en ook op alle nummers is het andere karakter van de nummers in handen van Adolfo en zijn muzikanten, natuurlijk keert het thema terug maar het geheel klinkt veel jazziër dan het origineel. Dus is dit wel een kennismaking met bekende composities van Jobim, maar Adolfo heeft er toch een geheel eigen versie van gekneed waardoor het veelal klinkt als nieuwe muziek, vooral in de minder bekende nummers, de invulling van de instrumentalisten klinkt duidelijk van deze tijd, vrijer en minder populair dan in de 60’s. Dat begint al in het openingsnummer, het thema kent iedereen, maar daarna is er meer ruimte voor de solisten dan in de bekende versie van weleer. Het blijft natuurlijk een ijzersterk nummer, maar de tijd heeft niet stilgestaan en Adolfo heeft een flinke update gemaakt in het arrangement. In “A felicidade” uit 1956, de “ontdekking” van Jobim door Adolfo is er ook duidelijk sprake van niet zozeer een ander arrangement, maar wel een afwijkende modernere instrumentale invulling, eigenlijk logisch, we zijn meer dan een halve eeuw verder in de tijd.

Tot mijn favorieten behoort het uptempo “Favela (O morro nao tem vez)”, een heerlijk muzikaal feestje, ik ken het origineel niet, maar dit klinkt fantastisch met fraaie solo’s op altsaxofoon. Ook in “Inutil Paisagem” ligt de nadruk in mij oren meer op de instrumentale uitvoering dan op de melodie, en dat geldt voor het hele album, de ijzersterke melodieën van Jobim zijn er nog steeds, maar de jazz is veel meer uitgesproken aanwezig door de arrangementen van Adolfo en ook door de solistische kwaliteiten van de musici. De muziek van Jobim sprak een heel groot publiek aan en mede door het succes van de combinatie van Stan Getz en Astrud Gilberto werd het zelfs een commercieel succes, ook voor Getz, altijd meegenomen voor een jazzmuzikant. Maar het moet gezegd, Adolfo bouwt niet voort op de succesvolle thema’s van Jobim, hij gebruikt zijn muziek maar hij geeft door zijn vrije interpretatie de muziek meer ruimte waardoor ik zijn versies prefereer. En daarin sta ik niet alleen, het album van Antonio Adolfo is nummer één op de meest gedraaide albums op de Noord-Amerikaanse jazzradio’s (september).

De bezetting bestaat uit: Antonio Adolfo (piano), Jesse Sadoc (trompet & Flugelhorn), Marcelo Martins ( tenor- en sopraansax en fluit), Danilo Sinna (altsax), Rafael Rocha ( trombone), Lula Galvao (gitaar), Jorge Helder (contrabas), Rafael Barata ( drums), Dada Costa ( percussie).
Gasten : Paulo Braga (drums) en Zé Renato (vocals).

Jan van Leersum.